Czy kobiety sprzedają swoją urodę za status mężczyzn?

Elizabeth McClintock z Uniwersytetu Notre Dame bada wpływ atrakcyjności fizycznej i wieku na dobór partnerów seksualnych, a także oddziaływania płci oraz dochodu na relacje międzyludzkie. Ostatnio zajęła się tym, od czego szczegółowo zależy ugodzenie strzałą Amora.

W tekście "Handsome Wants as Handsome Does", opublikowanym w Biodemography and Social Biology, McClintock badała wpływ atrakcyjności fizycznej na sukcesy uczuciowe i seksualne młodych dorosłych. Chodzi o liczbę partnerów, aktualny status związku, czas trwania stosunku seksualnego), odkrywając przede wszystkim różnice międzypłciowe w wymienionych zmiennych.

McClintock pisze, że "pary są zazwyczaj opisywane jako oparty na konkurencji, dwustronny proces doboru, w którym jednostki niejawnie sprzedają swoje walory innym jednostkom, starając się znaleźć najbardziej pożądanego partnera i najbardziej opłacalną relację, w której obie strony mogą wydajnie wymienić się posiadanymi zasobami". Dalej czytamy, że "ta metafora rynkowa była pierwotnie stosowana do opisu związków małżeńskich, koncentrując się na wymianie dochodów lub statusu na inne pożądane zasoby, takie jak atrakcyjność fizyczna, ale może być ona rozszerzona do wyjaśnienia doboru partnerów we wcześniejszych od małżeństwa rynków doboru partnerów".

Badania McClintock pokazują, że atrakcyjny wygląd może być wymieniony na status lub zasoby finansowe. Atrakcyjność może być przedmiotem wymiany za stopień kontroli nad partnerem lub kontroli nad rozwojem aktywności seksualnej. Niektóre z ciekawszych wniosków:

• Bardzo atrakcyjne kobiety częściej wchodzą w ekskluzywne, wyrafinowane relacje, rzadziej zaś w relacje oparte wyłącznie na seksie; kobiety takie rzadziej idą z partnerem do łóżka w pierwszym tygodniu znajomości. Prawdopodobnie wynika to z tego, iż atrakcyjne fizycznie kobiety wykorzystują ich władzę nad mężczyznami do kontrolowania "wypłat" w ramach tych relacji.
• Dla kobiet, liczba partnerów seksualnych spada wraz z rosnącą atrakcyjnością fizyczną tych kobiet, podczas gdy w przypadku mężczyzn - odwrotnie - liczba partnerek seksualnych rośnie wraz z atrakcyjnością fizyczną tych mężczyzn.
• W przypadku kobiet, liczba partnerów seksualnych jest związana z wagą: chudsze kobiety mają mniej partnerów seksualnych.

W najnowszym, nieopublikowanym jeszcze tekście McClintock, zatytułowanym "Desirability, Matching, and the Illusion of Exchange in Partner Selection", weryfikuje ona stereotyp "żony-zdobywcy", według którego kobiety sprzedają swoją urodę za status swoich mężów. "Oczywiście, czasami się tak zdarza" - pisze - podając szereg przykładów takiego zjawiska - "przeprowadzone wcześniej badania sugerują, że podobne procesy zachodzą w zwykłym doborze partnerów wśród 'normalnych' ludzi - również w tych grupach dochodzi do pozytywnej korelacji między urodą kobiet a statusem mężczyzny (status, majątek)".
 

Według McClintock, klasyczne badania tej korelacji pomijają dwa ważne czynniki: "Po pierwsze, osoby o wyższym statusie są - przeciętnie - uważane za bardziej atrakcyjne fizycznie - być może również dlatego, że rzadziej cierpią na nadwagę, mają pieniądze na aparaty dentystyczne, dobre ubrania i wizyty u dermatologa". Po drugie, "najważniejszym czynnikiem wpływającym na dobór partnerów jest podobieństwo - w wykształceniu, rasie, wyznaniu, atrakcyjności fizycznej".
 

Biorąc pod uwagę te dwa czynniki, McClintock pokazuje, że - w rzeczywistości - nie istnieje w sensie istotnym społecznie zjawisko sprzedaży piękna za status. "Rzeczywiście, nie odnalazłam zbyt wielu dowodów na wymianę, ale wiele dowodów na dobór jako czynnik kojarzenia się par - znakomita większość związków tworzy się poprzez dobieranie się partnerów podobnych zarówno jeśli chodzi o status, jak i atrakcyjność fizyczną".